“Yitim, yaşamanın bedelidir. Yaşamak için ödenmesi gereken olağanüstü kira!”… Annie Dillard Ve yitim, hayatın sana sunduğu acı dolu bir armağan!… Kedim öldü, köpeğim gitti, bardağım düştü, kalemim kırıldı, altınım çalındı, piyangodan para çıktı, müdürüm bana yetki verdi, baterimin bageti kırıldı gibi hayatında ansızın, birden ve cinsi ne olursa olsun yaşadığın yitimler, kayıplar, değişiklikler seni ciddi… Okumaya devam edin »
- Yaprak düşse üzülüyorum ve şu ara çok yaprak düşüyor! - Mevsim gereği… - Ne? Sonbahar mı? ! Eskiden beridir reddetmeye çalıştığım klişe duygular, düşünceler, yorumlar, hüzünler, belirlenmiş günlerde yaşanacak belirlenmiş şeyler, kalıp kalıp sevgiler felan işte… Hepsini buz kalıplarına akıtıp, dondurduğumu düşünüyordum. Ama o alışılmış hezimetler, buz gibi kütleleri ile karşıma dikiliyor. Sonbahar gelince… Okumaya devam edin »
- Deli miyim Anne ben? - Yok kızım ne delisi! Öyle ya, deli olmanın toplumumuza göre en hakiki göstergesi olan ‘kendi kendine konuşmak’ dışında hiç bir şey yoktu!… Bir görünen, bir elle tutulan, yumrukla çakılan bir gerçeklik gözlenemezdi. Ama deliliğim hava kadar gerçekti, içine çektiğin ve bedenin için hayati bir ihtiyaç olan ‘hava’ kadar… Okumaya devam edin »
Şu eksik şeyler var ya, Eksik olan işte. Hani hep aklının ucunda duran, düşememiş jeton gibi takılı kalan. Eksik bir şeyler işte. Adına bir sürü şarkı yazılan, şiir mısralarında kendini egemen kılan. Eksik bulduğun yani. Hayatında ‘lan olsa ne iyi olurdu’ deyip durduğun. Herkesden gizlediğin, kimseye göstermediğin. Tamamlanmamış pazılın gibi, satranç tablasına konması unutulmuş ‘şah’… Okumaya devam edin »
Ben yazmıyorum, Hüzün kaleme geliyor. Yoksa benim hüzün yazacak halim yok, elimin hamuru ile hayatın ‘olmaz’ işlerine karışmışım, yüzümün toyluğunu ruhumun artan yaşına adamışım. Benim hüzün yazacak halim yok. ! Sohbahar geliyor diye hayatına hüznü davet ettin şimdi gelmesini bekleyeceksin. Yaşayacağın mutluluklar biraz üstü örtük, azıcık giyinik, çok az da dekoltesiz olmaya başlayacak. Sohbahar’ın sarı-kuru… Okumaya devam edin »
Yaşadığımız gün sayısı ne kadar çoğalıyorsa, yüreğimize boncuk boncuk döşenen tedirginlik de o kadar artıyor. Gün geçtikçe huzurlu, güveli, sakin ve bilgin bir kişi olamıyoruz. Sırtımızın ağrısı, yaslanacak bir insan, bir fikir, bir gidişat, bir durum, bir mutluluk, bir hazır plan olmadığından artıyor. Yok ağır kaldırdım, yok ani eğildim, yok hızlı kalktım gibi somut geçmiş… Okumaya devam edin »
